مجلس حضرت عباس، کارگاه تربیت سربازان امام عصر است. شاید برای همین است که امام زمان می‌فرمایند من در مجلس عمویم عباس سراسیمه حاضر می‌شوم؛ بنابراین هنگام مطالعه این کتاب باید حواسمان به این نکته باشد.
این کتاب مقتل و روضه نیست. بلکه مروری بر رفتارهای تشکیلاتی حضرت عباس است. مجلسی از حضرت عباس که شاید تابه‌حال تجربه‌اش نکرده باشید، نگاهی به حضرت عباس که شاید تابه‌حال ندیده باشیم.
مثلاً تابه‌حال از این زاویه ندیده بودیم که جدا بودن حرم حضرت عباس از امام حسین حکمتی دارد. چرا زمان دفع شهدا، حضرت عباس را در کنار برادرشان دفن نکردند؟ نظر سید علی‌اصغر علوی نویسنده محترم این کتاب این است که عباس باید جداگانه بررسی شود. اگر مثل حسین ممکن است باشد، دهر مثل عباسی نخواهد آورد.
چون فقط ایشان است که حظ و استفاده کافی را از امام حسین برده است و این، او را تبدیل به شخصیت خاصی کرده که امروز می‌توان از آن درس ولایت‌پذیری و مسئولیت‌پذیری استخراج کرد.
حضرت ابوالفضل کسی بود که کمبود امکانات را بهانه به انجام نرساندن مأموریت نکرد. یک دست را زدند با دست دیگر و دست دیگر را زدند با دندان! فرمانده‌ای که آب‌آوردن کمترین کاری بود که از دستش برمی‌آمد. اما او امام خود و تکلیف خود را شناخته بود و به قول نویسنده مثل عباس نیست. عباس باید جداگانه بررسی شود
بنابراین، این کتاب در سه قسمت به این شخصیت والا می‌پردازد.
قسمت اول مروری دارد بر ادب، عبادت، علم، شجاعت، ایمان، عزت‌نفس، صبر، وفاداری، قوت اراده و مهربانی حضرت عباس؛ هرکدام به‌صورت جداگانه و مفصل.
قسمت دوم حدیث مفصل امام صادق درباره ایشان را بررسی می‌کند و شرح می‌دهد.
قسمت سوم که نیمی از کتاب را شامل می‌شود، شرحی است بر زیارت حضرت عباس و مضامین مهم و والایی که در مورد این شخصیت می‌خوانیم؛ اما به آن بی‌توجهیم. حتی اگر همین قسمت سوم کتاب را هم بخوانید کافی است. آن‌قدر که محتوای غنی‌ای دارد.
امیدوارم توفیق این را داشته باشید که این کتاب را در صحن مقدس حرمش یا در بین‌الحرمین بخوانید و بعد از خواندن جای خالی عباس شخص دیگری شده باشید
